Deze week verscheen er alweer een boek over topsport dat behoorlijk opzien baart.
Deze keer gaat het over de turnsport en doen Stasja Köhler en Simone Heitinga verslag van dolgedraaide trainer en zijn echtgenote……..
In het boek ‘De onvrije oefening’ doen ze er een onthutsend verslag van.
Uitgescholden worden, vernederd, geslagen, bespuugd en van hun ouders vervreemd. En ze durfden er niets van te zeggen, uit angst om nóg harder te worden aangepakt. Ouders waren ‘watjes’ die slecht waren voor hun kinderen.
Huilen van verdriet of pijn? De trainer tolereerde het niet. Hard moest je zijn. Door die hersenspoeling veranderden de kinderen in afstandelijke meisjes, die niet meer normaal konden communiceren met familie en vrienden. Sommigen hebben nog steeds psychische problemen of kunnen geen relatie aangaan.
Stasja Köhler is er uiteindelijk goed uitgesprongen, vertelt ze aan het AD. “Ik heb het idee dat ik nu het lieve en zorgzame terug heb van toen ik een klein kind was. Er is een tijd geweest dat ik mijn gevoelens helemaal niet kon uiten en een ander niet kon troosten. Iets hield me tegen.”
Gedreven door haar talent voor turnen en haar ambitie om wereldkampioen te worden, kwam de Amsterdamse Stasja op haar 11de bij de Alphense toptrainer Gerrit Beltman terecht.
Omdat in de buurt wonen makkelijker was, nam ze haar intrek bij de familie Heitinga in Ter Aar, waarvan de dochters Simone en Vanessa ook bij Beltman trainden. Met Simone ging ze naar basisschool De Griffel in Alphen, waar Gerrit ook gymdocent was, en later naar het Scala College.
Langzamerhand werden de duimschroeven aangedraaid. Eerst haalde de trainer hen thuis op voor de trainingen in de zaal van het Ashram College, later nam hij hen zelfs in huis aan het Marsdiep in Alphen. Stasja: “Simone woonde een paar huizen verderop bij hulptrainer Frank Louter, die later bondscoach werd.”
24 uur per dag vielen de meisjes nu onder het strenge regime van Beltman en zijn vrouw Marja, die ook trainster was. Ze leden honger, omdat ze mager moesten blijven en zo laat mogelijk moesten gaan menstrueren. Uitgaan was er niet bij. Bij alles wat ze niet naar de zin van Beltman deden, werden ze uitgescholden, soms urenlang. “Kind kon je niet meer zijn”, zegt Stasja. “We mochten niks, geen koekje, niet giechelen, alles wat leuk was werd afgekapt.”
De driftige Gerrit Beltman kon ongelooflijk tekeergaan tegen zijn pupillen. Hij sleepte ze aan hun paardenstaart door de zaal, liet ze van de hoge brug of de balk vallen, zette hen klem tegen de muur en bespuugde hen, ging op ze liggen en sloeg hen dan in het gezicht. Eens brak hij zijn eigen hand bij zo’n escapade. Zeiden ze er thuis wat van, dan zwaaide er de volgende dag wat.
Stasja: “Je vond alles heel gewoon. Je bent kind en rolt daarin. We trainden 30 tot 35 uur per week. En dan nog de school erbij. We keken ‘s morgens meteen hoe zijn humeur was. Als hij goedemorgen zei, wist je dat het goed zat. ‘s Ochtends trainden we meestal met zijn drieën. Er was helemaal geen controle van andere trainers.”
Vorig jaar deden Stasja en Simone hun verhaal al eens bij Brandpunt.
Lees ook:Franse profclub stelt vrouw aan als voetbaltrainer
Lees ook:Gerrit Zalm transformeert naar hoerenmadam en vertelt over ‘women on top’
Lees ook:Podiumdier Simone Kleinsma onderscheiden met Johan Kaart Prijs
Lees ook:Vier de opening van ‘Het Rijks’ met een meesterwerk aan je lijf
Lees ook:Simone Kleinsma ontvangt de Louis Davids-sigarettenkoker van Joop v/d Ende