Ik heb het zelf nog behoorlijk moeten bevechten in de 80′er jaren. Als getrouwde vrouw toch mijn eigen achternaam te houden.
Nu ben ik een dochter van een moeder die haar tijd echt vooruit was, want zij hield na haar huwelijk met mijn papa in de 60′er jaren voor haar werk al haar eigen meisjesnaam aan.
Veel mensen vonden het destijds gek van me. Ik zou wel niet genoeg houden van de man waarmee ik getrouwd was en dat soort onzin-commentaar. Uit de monden van dames die later na jaren van mevrouw Bergman heten opeens weer moesten gaan wennen aan mevrouw van der Zee. Wie was er nou gek?
We leven inmiddels in een samenleving waar het gezin niet meer de hoeksteen is. Meer dan de helft van de kinderen van nu woont niet meer in de klassieke gezinssamenstelling van vadertje, moedertje en gezamelijke spruiten. Daar helpt geen André Rouvoet of gereformeerde dominee nog aan.
Ook ik denk ~regelmatig alle kinderellende ziende bij die gebroken gezinnen~ dat het beter zou zijn dat zich voortplantende mensen een contract ondertekenen. Zo iets van: vanaf de geboorte van je kind ben je verplicht 18 jaar lang in het belang van je zoon of dochter te handelen. En daar valt in elk geval onder dat je als ouders fatsoenlijk blijft doen tegen elkaar en je kind nooit in een loyaliteitsconflict trekt.
Ik ben geen zedenpreker hoor, maar het is voor die kids vaak wel ingewikkeld.
Laatst ontmoette ik een leuk dochtertje van een vriendin. De 10-jarige sprak de legendarische woorden: “Ik heb een klasgenootje waarvan de vader en moeder nog in 1 huis wonen en zij kan haar verjaardag dus ook maar 1x vieren!”
Ja, dat is bijna lullig en valt op, op een school waar de meesten 2 eigen kamers hebben in 2 huizen in meestal 2 verschillende buurten met vaak weer 2 nieuwe partners van pappa en mamma. En………2 familienamen.
Want moeder Jansen die op de ouderavond komt voor dochter Pietersen heeft er ook eentje in een paar groepen lager zitten: namelijk zoon Klaassen. Die laatste is van een andere vader als de eerste.
Na veruit de meeste relatiebreuken komen de kinderen door de week toch bij hun mama te wonen.
En hoewel de identiteit van moeder natuurlijk de enige zekere factor is, weet ík dat de naam van moeder doorgeven voorlopig nog een brug te ver is. We leven in een land waar de meesten zijn opgevoed in een patriarchaal stelsel en waar de oude sauzen van Calvijn en Vaticaan nog smaakbepalend zijn.
Joden zijn wat dan aangaat slimmer. Nog niet qua naamgevingen, maar je bent pas Joods als je moeder het ook is. Want die vader kan zoveel beweren….
Ik opteer al jaren voor het Spaanse systeem. Geef kinderen bij hun geboorte-aangifte een dubbele achternaam. Dat maakt voor altijd zichtbaar van wie hun genen afkomstig zijn en verschaft veel duidelijkheid in het leven van alledag. En zeg nou zelf. Het klinkt toch prachtig: Yolanthe Cabau van Kasbergen en Fatima Moreira de Melo.
Zo wordt de zoon van Hans Duin & Patricia van Oosten dus: Charly Duin van Oosten. Ook wanneer vader Hans later gaat wonen met mevrouw (of meneer) van Westen en moeder Patricia het aanlegt met meneer Bos. Praktisch en sjiek tegelijk. Naamgeving alvast opgelost toch?
Lees ook:Moeders invloed op het al dan niet seksistisch worden van haar kinderen
Lees ook:Vader debuterend schrijfster Emma Curvers is woedend
Lees ook:Vader Emma Curvers krijgt zijn dochter’s boek niet uit de handel
Lees ook:President Hollande verleent Jacqueline Sauvage gratie
Lees ook:30 jaar na ‘Not without my daughter’ doet de dochter zelf haar verhaal