Isa Hoes houdt vanavond in Tiel een college over depressieve klachten en het gebrek aan openheid hierover.
Ze doet dit in het kader van de Landelijke Dag Psychische Gezondheid.……
“Je bent niet de enige die dit heeft”, zegt Isa in het AD.
Haar man Antonie Kamerling beroofde zichzelf 4 jaar geleden van het leven. Hij was depressief. Met hem kon ze maar moeilijk over zijn probleem praten.
“Wij kwamen nooit verder dan de constatering dat het misschien erfelijk was. Hij wilde het er niet over hebben. ‘Ja, ja, ja,’ zei hij dan geïrriteerd. Niemand vindt het fijn niet gelukkig te zijn. Wij zijn nooit het hele traject ingegaan van hulpverlening en medicijnen.”
Ze vervolgt: “Wij dachten dat we alles hadden. Een leuk gezin, 2 kleine kinderen, leuk werk. Dan mag je toch niet ongelukkig zijn? We durfden er niet over te praten. Dat hebben veel mensen. Op het oog niets te klagen en dan schamen ze zich om erover te praten.”
Ook bij Isa Hoes rustte er een taboe op de openheid. “Ik kan nu niet meer doorvragen waarom hij het er niet over wilde hebben. Ik wilde wel dat hij hulp zocht, maar hij vond het onzin. Misschien wilde hij niet ziek zijn in zijn hoofd. Hij praatte zich er altijd uit. ‘Ik ben toch niet gek, ik weet precies hoe het werkt,’ zei hij dan.”
Daarom wilde de actrice dat er meer open gesproken wordt over het probleem.
“Omdat het goed is dat er meer openheid komt, zodat mensen zich niet in een hoekje geplaatst voelen of in een isolement komen.”
“Dat geldt ook voor partners van mensen die depressief zijn. Het is zo moeilijk om het te bespreken. Er rust nog een heel groot taboe op praten over depressiviteit. Het is tijd dat we dat doorbreken.”
Lees ook:Geen Paniek: Marjolijn van Kooten over haar angsten
Lees ook:Vrouw leefde 2 jaar lang compleet leugen-vrij
Lees ook:Essay Maand van de Spiritualiteit geschreven door Isa Hoes
Lees ook:2 studentes bloggen over kleurrijke zaken-outfits
Lees ook:De lievelingsgedichten van vrouwen verzameld door Isa Hoes
Een uitermate goed initiatief van Isa Hoes, dat ze om meer openheid over depressiviteit vraagt. Als weduwe van Antonie Kamerling heeft ze de nodige stimulans om depressies serieus te nemen. Ze wil het uit de taboesfeer halen, omdat dat levens kan redden. Antonie verzweeg en bagatelliseerde zijn suïcidale depressie, wat hem zijn leven heeft gekost. Met de juiste psychiater en het juiste anti-depressivium had hij nog op een draaglijke manier door kunnen leven. Depressie wordt blijkbaar nog steeds als een eigenschap van losers gezien, van niet meer kunnen schitteren in deze verzonnen maatschappij. Terwijl depressie juist een belangrijk keerpunt kan betekenen en een handvat tot dieper schouwen. Dat het verstikkende klotengevoelens geeft, is niet te ontkennen, maar het valt te bestrijden en om met Jeroen Brouwers te spreken: ‘Je hebt nog lang niet alle deuren gebruikt!’. Citaat uit ‘De laatste deur’, een dik boekwerk over literaire zelfdoders. Het afweermechanisme en de onwil om in psycho-analyse te gaan, hebben Antonie genekt. Hij moest coûte que coûte de gevierde acteur blijven en wat dat betreft is de opgefokte film-, televisie-, media- en toneelwereld ook debet aan zijn overlijden. Die legden de lat veel te hoog en gespannen voor een van nature toch al hypersensitieve acteur als Antonie. Iemand had hem ‘Cool down and relax!’ moeten zeggen. Iemand had hem naar de psychiater moeten weten te krijgen, maar wie, want hij was één brok geharnast afweermechanisme. Alleen een psychiater had hem kunnen doorprikken, maar die kwam niet zomaar op zijn pad. Hij heeft in zijn jeugd al geleerd om zijn ware emoties te onderdrukken en daar ligt de kern van zijn ontwijking van zijn depressief-zijn. Je groot houden, je niet kwetsbaar opstellen, van een mug geen olifant maken, dat soort funeste ouderboodschappen. Plus natuurlijk het collectieve taboe op psychisch niet meer kunnen meedraaien. Dat schijnt op één of andere manier een grote schande te zijn, maar ik verzeker je, niet meer kunnen voldoen aan deze kwalijk opgefokte prestatiemaatschappij is juist een pré en geeft weer ruimte om op natuurlijk ritme te ademen. Daarom is chronische depressie een natuurlijk teken van lichaam en ziel, dat het op de aangeleerde manier niet verder kan en dat er dringend gezocht moet worden naar psycho-analytische heilzaamheidswerkingen en ondersteuning via serotenine-aanvullers. Niet de onmachtig afhakende gedeprimeerde is schandalig bezig, maar juist de tot depressie aanzettende, over de top draaiende, bijna psychotische werkmaatschappij. Naast de ernstig traumatische jeugd van zwaar depressieven, dat in eerste instantie natuurlijk. Kortom, die lieve Isa Hoes doet uitstekend werk en Paul de Leeuw moet zijn onkundige schreeuwbekkanis houden!…